Zaniewska T.

Prof. dr hab. Franciszek Kobryńczuk...

W lipcu 2022 r. minęła szósta rocznica śmierci Profesora Franciszka Kobryńczuka, anatoma i poety, jednej z ciekawszych postaci polskiej weterynarii. Kilka tygodni przed śmiercią Profesor poprosił mnie, abym zanotowała Jego opowieść: „W międzywojniu, gdy byłem kilkuletnim chłopcem, obserwowałem zejście z tego świata starego konia. Stosunek gospodarza i sąsiadów do tego smutnego wydarzenia miał coś z celebracji umierającego człowieka. Konia leżącego we własnej stajni do ostatnich chwil życia odwiedzali znajomi. Głaskali go po spoconej głowie, podawali mu wodę i siano. A on miotał się w swym cierpieniu, chrapał. Przeżywał na nowo całe swoje życie podczas ciężkiej pracy na roli, w chwilach odpoczynku na pastwisku, w galopie. Konając, martwił się, jak oni poradzą sobie bez niego. Niekiedy wstępowała w niego otucha, że ta niemoc minie, a on wróci do zdrowia. Gdy na początku studiów na weterynarii kuzyn dał mi w prezencie utwór Feliksa Konopki1, w którym Poezja jest reporterem agonii tego pożytecznego zwierzęcia, skonstatowałem, że autor na pewno był świadkiem tego aktu biologicznego, którego obserwatorem byłem i ja”. Franciszek Kobryńczuk wręczył mi tekst długiego wiersza Feliksa Konopki, stanął przy oknie swego pokoju, tęsknym wzrokiem popatrzył na zieleniejące Pole Mokotowskie i unikając mojego spojrzenia, powiedział: „Szkoda, że to już ostatnia wiosna w moim życiu…”. Istotnie, była to wiosna ostatnia. Profesor zmarł w swoim warszawskim mieszkaniu 29 lipca 2016 r., w maleńkim pokoju, który przez kilkadziesiąt lat był dla Niego całym światem. To tam powstawały poważne dzieła naukowe z zakresu weterynarii oraz żartobliwe wiersze dla dzieci. W tym pokoju nie było przedmiotów przypadkowych. Każdy miał jakieś znaczenie, o czymś opowiadał, coś przypominał. Wśród nich były dwa obrazy. Jeden przedstawiał dom rodzinny Profesora w Długich Grzymkach, otoczony barwnymi malwami, drugi miał charakter wielce osobliwy. Był to fragment chustki Jego matki oprawiony jak obraz, za szkłem. To najcenniejszy rekwizyt rozgrywającego się tu ziemskiego misterium. W tej chustce odwiedzała syna w więzieniu ...

[full text in Polish]